Oyuncu Ebeveynlik

               "Oyun oynamak, çocukların konuşma ve düşünme yoludur."

                                                       Lawrence J. Cohen

Bebeğim 6 aylıkken alıp okuduğum o kitaba 27 ay ile tekrar dönüş yapıyorum çünkü artık bazı krizleri yönetmek hatta yönetmeye çalışmak fazlaca zorlaştı.Ve evet öncesinde okurken hızlıca geçtiğim yerleri durup altını çizerek okudum bu sefer. Anne olmadan önce hatta bebeğim 2 yaşını geçmeden önce dışarıda yerlere yatan ve istedikleri olmadığı için ağlama krizi geçiren çocuklar ile yanlarında ne yapacağını şaşırmış anne babalar gördüğümde onlara bu çocuk neden yerde bakışı attığım için özür diliyorum.Ve artık hiçkimseye hiçbir koşulda o bakışı atmıyorum.(Fazlasıyla yaşanılarak ders alındı diyebiliriz.) Ki okuduğum kitaplar ,katıldığım eğitimler sayesinde bu sürece kendimi hazır hissediyordum.İlk başta bocaladık doğru ama sonrasında dur bakalım daha yeni başlıyoruz diyerek bunun bir sorun değil hatta asla ‘sendrom’ değil sadece gelişiminin sağlıklı evet altını çiziyorum sağlıklı olduğunun göstergesi olduğunu kabul ettim.Ve başladım tek tek bana fayda sağlayacak kitapları tekrardan okumaya , ilk kitabımız aynı zamanda oyun terapisti de olan bir psikolog ve baba Lawrence J. Cohen ın kitabı Oyuncu Ebeveynlik. 

Kitabın en güzel yanı size kötü hissettirmiyor , kendisininde benzer yollardan geçtiğini ,hala birçok şey için zamanınız olduğunu gösteriyor.Kitabı okuduğum sürece ben bunu neden düşünemedim dediğim çok yer oldu ve kabul edelim bazen annelik sandığımızdan daha karmaşık ve beyin yakıcı olabiliyor.İşte tam o sırada dur ben senin için bunu düşündüm yaptım ve işe yaradı diyor yazar ve ekliyor tek yapman gereken "Kıkırdamaları takip etmek !" . 

Size sosyal medyanın sürekli yaptığı o yetersizlik duygusunu hissettirmiyor aksine size önce kendi bardağınızı doldurup sonra oyun ile nasıl onun bardağını dolduracağınızı anlatıyor ve bunu yaparken asla oyuncaklardan bahsetmiyor yani o sayfa sayfa verilen oyuncak linklerine ihtiyacınız yok bu kitapta.Size bir soru soruyor ‘Yeterince iyi annelik kavramını duydunuz mu ?’ diyor. Çok iyi bir anne değil, yeterince iyi bir anne iseniz bu sizi de çocuğunuzu da tatmin eder. Yürümek ,giyinmek ya da parktan gitmek istemeyen çocuk bunları yaşarken yeterince stres halindedir diyor yazar ve o anlarda onlara bağırmak ya da onlarla inatlaşmak ve hatta uzun uzun doğrusunu anlatmak bir çözüm değildir çünkü sizi duymaz ve sizinle ilgilenmezler yapmanız gereken onların dili ile konuşmak yani oyun ile çözüm bulmaktır diye ekliyor .Evet ,bu çözüm yolu bahsedilen yöntemlerle büyümemiş insanlar için zor ve karmaşık ama öğrenmeye başladığınız da ise size birçok kolaylık sağlıyor.Kitap boyunca kriz anını saçma ve komik davranışlar ile nasıl oyuna çevirebiliriz örneklerini görüyoruz en basitinden yürümeyen çocuğa haydi geç kalıyoruz demek yerine eve kim önce varacak oyunu teklif etmek gibi…

Altını çizdiğim ve kendime ara ara hatırlattığım o cümlesi ise 

"Paylaşılan kahkahalar, dinlenmeyecek bir ahlak nutkundan çok daha büyük gelişme sağlar…"

Kısacası ebeveynlik zor bir iştir ve mutsuz olmak bunu daha da zorlaştırır.Oyun oynamak bize değerli vaktimizden çalıyormuşuz gibi hissettirebilir ama aslında boşalmaya yüz tutmuş bardaklarımızı doldurmanın en iyi yoludur.

Son olarak televizyonun fişini çekin, yere oturun ve kıkırdamaları takip edin … :) 

Sağlıcakla Kalın